La miá poësia n’èra pas que vent
e luses damoçadas
pel mond

Corriái sens secors
per la campanha
en oblidant ta votz

Dins lo blau de la nuèch
Oblidavi ton nom,
ton visatge
Oblidavi lo nòstre Amor
que cridava a ton costat
a n’en rompre la tèrra

Oblidavi dusca mon nom,
ma familha, mon luòc de naissença
dins lo silenci dels jorns dau mond
caminavi sens bruch e sens doman

abandonada, bensai, de Dieu

L’Aucelet